Σωτηρία

Σε θλιμμένες μέρες θα κουρνιάσουμε,
σαν τα πουλιά της δυστυχίας.
Σε άλογους λόγους θα ποντάρουμε,
στοίχημα χαμένης ευτυχίας.

Στης αγωνίας τη γωνιά,
αγάπες στοιβάζονται σωρό.
Καρδιές κοιτούν με απονιά
και μνήμες σε αέναο χορό.

Σε βάθη σκοτεινά θα κατοικούμε,
μέχρι άγια να πάρουμε μορφή.
Αιθέρας να γίνουμε μπορούμε,
βόστρυχοι σε κύματος κορφή.

Το χρόνο που κυκλώνει θ’ αγνοούμε,
στου νου το ατέρμονο τ’ αλώνι,
οι κύκλοι σπείρες θα γεννούνε,
σε κρύσταλλο που δεν θολώνει.

Μες’ του μυαλού μας τη σιωπή,
Το θαύμα θα φυτρώσει
και με το αίμα της καρδιάς,
δώρο, θα μεγαλώσει.