Της απάτης

Μια γεύση σκουριάς έχει ο αέρας
αυτό τον καιρό..
Σαν να οξειδώθηκαν οι άχρηστες λέξεις
που βγαίνουν από μηχανικά στόματα..
Αντίλαλο κάνουν στο κεφάλι μου..

Μπερδεύονται με την γεύση του χάους
μες τη πόλη
στα δόντια κολλούν σαν περίσσευμα γεύματος

τόσοι τοίχοι…
τόσοι άνθρωποι…
άπειρες ανακλάσεις..
τι να πρώτο ακούσεις..
η φωνή μας χάνετε μες τις επαναλήψεις..

θα γυρίσω πάλι στο βουνό..
να ακούω τον μυστικό ψίθυρο των δέντρων..
να γράψω ότι δεν γράφετε..
στις λευκές σελίδες της ύπαρξής μου..

Μια βαθειά ανάσα …
Μια βαθειά αποδοχή…
Κι ένα φύσημα να φύγουν τα νέφη της απατής.

Φευγιό

Αγαπώ το φύλλο το μαραμένο στα χέρια μου
Την ομορφιά του θανάτου του αναπνέω
Σαν κάτι που τέλειωσε χωρίς να ξέρει
Χωρίς την γνώμη του για ζωή και θάνατο

Έτσι και εγώ θα μαραθώ στα χεριά της Γης
Ένα θα γίνω με το χώμα της, τα δένδρα της
Θα με κουβαλά αιώνια στο γήινο δέρμα της
Μέχρι η μορφή μου να φτάσει στο τέρμα της

Ανακυκλώνοντας τους παράδοξους εαυτούς μου
Σκαρφαλώνοντας ανήμερα στο θέλω μου
Βοηθός ατέρμονος κι αγέρωχος η γνώση μου
Θα με περάσει από των καιρών το φεύγω μου