Χαρτί, δρόμος...

Στο κατήφορο του χαρτιού μου

συνταιριάζω τις λέξεις μου

σαν λαξευμένους πλίνθους

μονοπάτι να χτίσουν

προς το αέναο ταξίδι μου

Για μιαν αλήθεια πορεύομαι

που σαν έρωτας καίει

από καταβολής κόσμου

σάρκα και γη

Έτσι ατελείωτο θα μείνει τούτο το πόνημα

σαν το μονοπάτι μου

που τέλος δεν έχει....

Άγνοιας όνειρα

Τα όνειρα που κουβαλάμε

μικρές αυτοσχέδιες γέφυρες

να κοιτάμε από κάτω τους

τα αχαρτογράφητα βάθη

του σκοτεινού εαυτού μας

Εκεί που το άλλο μισό του ονείρου

προειδοποίηση γίνετε

'μην μ' αγνοείς'

Στα βαθιά φαράγγια και στις σπηλιές

δροσίζετε η ζωώδης άγνοια

Στα γρυλίσματα μιας αγωνιάς

που δεν έμαθε να μιλά

παρά να τρώει το φως των ονείρων

που δεν χτίστηκαν πάνω της

Το τώρα δεν τρέφεται με ελπίδες

μόνο το δέσιμο του σχοινιού σιγουρεύει

στην μια μόνο πλευρά του