Βόλτα στον κύκλο της μνήμης

Χωμάτινος ο δρόμος

αγκαλιασμένος απ' τις δεντροστοιχίες

που τον κρατούν σφιχτά

κατηφορίζει όπως τον περπατώ χωρίς βιασύνη

Ανασαίνω την γυμνή ομορφιά των δένδρων

καθώς αφουγκράζομαι τον ανεπαίσθητο ήχο

των φύλλων που πέφτουν

και ηθελημένα χάνουν τη μνήμη του καλοκαιριού

Αγαπημένο το ρέκβιεμ του φθινοπώρου

στην μυστική μα προσωρινή του συμφωνία

σαν έρωτας που σε χειμερία νάρκη πέφτει

Συνεχίζω να περπατώ αθόρυβα

να μην ταράξω την γεμάτη σιωπή της αέναης στιγμής

Αναπνέω βαθιά το χαρακτηριστικό κραδασμό της εποχής

και τον αφήνω να γαργάλα ευχάριστα τη μύτη

άρχισε να μυρίζει ο χειμώνας όπως έμαθα να τον αγαπώ

Επί - κοινωνία

Τολμώ ν' αμφισβητήσω το σύμπαν κι αυτό αχάριστο δεν είναι μου χαρίζει τα μυστικά του σ' ανταπόδοση της τόλμης μου Τίποτα δεν κρατώ για τον εαυτό μου κι ότι έμαθα πρόθυμα το μοιράζομαι μια και τίποτα δεν μου ανήκει όπως και σε κανέναν Μα δύσκολο είναι να επί- κοινωνήσει κανείς στα βιώματα των άλλων ειδικά όταν η διαθεσιμότητα είναι μια πόρτα κλειστή Αυτό που εδώ δηλώνεται λειτουργεί αμφίδρομα και για όλους ισχύει Απόλυτα υπεύθυνος είμαι γι' αυτά που λέω και γράφω μα καθόλου υπεύθυνος δεν είμαι γι' αυτά που εσύ καταλαβαίνεις αδερφέ μου Ίσως κάποτε αυτά που έντεχνα κρύβονται πίσω και ανάμεσα στις λέξεις να φανερωθούν από την κοινή προσπάθεια να επικοινωνήσουμε επιτέλους αποδίδοντας στις έννοιες το βάθος που τους αξίζει Αλλά βασικό συστατικό της επιτυχίας είναι πάντα η ειλικρίνεια της αποδοχής της όποιας αμορφωσιάς μας και πρώτα της δικής μου

Ως το κόκαλο

Αυτή η καταχνιά και η υγρασία των ημερών
ταιριάζει απόλυτα
με αυτό το συναίσθημα απόρριψης και θλίψης
που πλανιέται στον αέρα και περονιάζει το κόκαλα

Τα λουλούδια στην αυλή
μουσκεμένα απ΄τη βροχή μοιάζουν δακρυσμένα
σαν να κλαιν για τον ήλιο που δεν βγαίνει πια
Ίσως να φοβούνται πως δεν θα ξαναφανεί
στον ορίζοντα της αυριανής ημέρας

Η πόλη βουίζει σαν μελίσσι που δέχεται επίθεση
μα τα μυαλά θολωμένα
και τα κορμιά μουδιασμένα για σθεναρή αντίσταση

Μοιάζουμε με πολεμιστές
που λησμόνησαν την ικανότητά τους για μάχη
κοιτούμε το ξίφος στα χέρια μας
και δεν γνωρίζουμε πως να το χειριστούμε

Η μνήμη σκούριασε στα υγρά υπόγεια της λήθης
κι έμειναν μόνο φωνές απελπισίας
Σαν χλιαρές αντιδράσεις
από στόμα μικρού και φοβισμένου παιδιού
“μη με χτυπάς δεν έχεις το δικαίωμα” και κλαίει

Φαίνεται πως το χτύπημα στο πρόσωπο
δεν είναι ακόμη αρκετά δυνατό
ούτε το αίμα που άρχισε να τρέχει

Μα ελπίζω πως το ειρωνικό μειδίαμα του θύτη
θα είναι αρκετό για να ξυπνήσει
αυτό που κοιμάται

Ζεύξη

Κάθε αυγή με το φως του τρέφομαι

και κάθε δείλι με τις αχτίνες του δειπνώ

του ζωοδότη ήλιου το καταπίστευμα

Με μάτια δέκτες και σώμα συλλέκτη

αναζητώ την θρεπτική του πεμπτουσία

τις μυστικές συχνοτηκές του συμφωνίες

Με τα πόδια στη Γη γυμνά κι αγώγιμα

στης πανγαίας το κορμί το ηλεκτροφόρο

μάνα και πατέρα να συνδέω εντός μου

Δυο σφαίρες σε ζεύξη με κάτοπτρο σύμπαν

και εγώ ενδιαμέσως ανελισσόμενος

επιούσιος Υιός της υπόσχεσης.-

Αυτό που είναι η Αγάπη

Αυτό που στο βαθύ εαυτό σου σε πάει
και τα όρια σπάει του ελάχιστου Εγώ

Η Αγάπη δεν είναι συναίσθημα

Η Αγάπη είναι διάσταση

γι' αυτό δύσκολο είναι
από πολλούς να κατανοηθεί
 
Δεν μπορείς να την κατακτήσεις
ούτε να την χωρέσεις μέσα σου

Είναι το (μέσα) που οι νομοί
και οι κόσμοι διαφορετικοί είναι

Δεν μπορείς να έχεις αγάπη

Γίνεσαι Αγάπη

Κοίτα

Κοίτα... Κοίτα καλά Αν παρόλα αυτά δεν βλέπεις τίποτα μάλλον έχεις τα μάτια σου κλειστά

Απάτη είναι

Απάτη είναι

Το κατασκεύασμα του νου σου

που πραγματικότητα το λες

Αυτό το έξωθεν συμβάν

που μέσα σου διαστρεβλώνεται

Κοίτα πως διαφωνούν μεταξύ τους

ο λόγος το συναίσθημα η πράξη και η σκέψη σου

σαν άλλες γλώσσες μιλούν

κι αδύνατη η συμφωνία τους είναι

Απάτη είναι

το κάλπικο νόμισμα των ματιών σου

μα πιο πολύ...

τούτο το συνονθύλευμα των πιστεύω σου άνθρωπε

Διαφώνησε αν μπορείς

όχι με μένα η τους άλλους

μα με το ίδιο σου το μυαλό

Με το οικοδόμημα των πεποιθήσεων

και της αδιαπραγμάτευτης πίστης σου

γι' αυτά που νομίζεις ότι γνωρίζεις

Διαφώνησε αν μπορείς

με αυτό το ανύπαρκτο σημείο του σύμπαντος

που στέκεσαι και το θεωρείς τόσο δεδομένο

όσο και ο κόσμος που σε περιβάλει

που σε κυκλώνει

και εσύ τον χτίζεις μέσα σου λειψό

με υλικά εύφλεκτα στην αμφισβήτηση

Απάτη είναι

και

διαφώνησε αν μπορείς

Ο κόσμος που θες δεν χτίζεται από τις διαπιστώσεις

τις μοιρολατρικής σου φύσης

ούτε από την ημιμάθεια σου άνθρωπε

κι αν αυτό που ζεις νομίζεις ότι είναι επιλογή σου

κοιμάσαι σε ύπνο βαθύ

Ματαιοδοξία

Στης ερήμου το μπαλκόνι

φύτεψα δυο σπόρους χιόνι

εγώ το θάβω

εκείνο λειώνει

περάσαν πενήντα χρόνοι

μα δεν φύτρωσε ποτέ του

μήτε δένδρο μήτε κλώνι

Είπαν κάποτε πως μ' είδες

να μετρώ τις πυραμίδες

μ' ένα χάρακα σπασμένο

κι ένα σπάγκο απελπισμένο

μα δεν έβγαιναν τα μέτρα

ούτε πόντοι

ούτε ίντσες

δυο αιώνες μες τη πέτρα

και δε βρήκα απαντήσεις

Ύστερα μ' ένα κουτάλι

τρεις ωκεανούς ν' αδειάσω

στο μικρο μου το δισάκι

μέρα νύχτα δίχως πάσο

μα δεν χώραγε σταγόνα

μήτε στάλα παραπάνω

μα επέμενα για χρόνια

όρθιος εκεί στην άμμο

Κουρασμένος μα επιμένων

και γυμνά τα δυο μου πόδια

ως το Έβερεστ ασθμαίνων

ν' ανεβώ χωρίς κορδόνια

μα εγλυστρισα και πέφτω

ως του Αδη τα αλώνια

ω του πόνου και της λύπης

βρέθηκα μες στα σκοτάδια