Μέρες βαριές (μελοπηοιμένο)

Αν δεν είσαι δειλός 

και αντέχεις το φως 

στα σκοτάδια να μην τριγυρνάς 

είναι η χώρα φευγάτη μοναξιά κι αυταπάτη 

να γνωρίζεις καλά πού πατάς 

 

Είναι οι δρόμοι γεμάτοι 

με σκουπίδια χορτάτοι 

και χαμένες ζωές δυστυχώς 

σκοτεινά τα σαλόνια 

τα σκυλιά στα μπαλκόνια 

κι η ψυχή να πεινά διαρκώς 

 

Δεν είναι οι μέρες που μας έπεσαν βαριές 

είναι οι νύχτες που οι σκέψεις μας παγώνουν 

ξένοι εφιάλτες βασανίζουν τις καρδιές 

και μες στον ύπνο μας σιγά σιγά μας λιώνουν 

 

Αν κοιτάς χαμηλά 

όταν κλείνεις τ’ αυτιά 

ουρανό δεν θα έχεις για θέα 

φαντασία μικρή 

το μυαλό σε κουτί 

η ζωή θα σε φτύσει μοιραία 

 

 Μα φοβάσαι πολύ 

σκοτεινό το κελί 

ψιθυρίζεις δειλά πώς θα αντέξω 

όμως δες μια στιγμή 

είναι η πόρτα ανοικτή 

δεν φυλάει κανένας απ’ έξω

Όλες εκείνες οι ευχές που έζησαν μια μέρα

Δεν ξέρω πόσα ναι το κόσμο δυναστεύουν μήτε τα όχι που χωρίζουν τις στιγμές ξέρω τα ίσως που ελεύθερα μαλώνουν με κείνες τις συνήθειες που τη ματιά θολώνουν σε σχόλες και γιορτές Όλες εκείνες οι ευχές που έζησαν μια μέρα βρέφη που εγκαταλείφθηκαν από θετούς γονείς δεν πρόλαβε η ελπίδα τους να νοιώσει τον αέρα γιατί ήταν λίγη η τροφή για να τα βγάλουν πέρα και πέθαναν νωρίς Μόνο εκείνα της καρδιάς παιδιά δικά μας είναι μ' αγάπη και στοργή που όλο το χρόνο τρέφονται σαν ήλιοι που γεννήθηκαν από θεού πνοή από ευχές να γίνουνε ιδέα ζωντανή Καλή χρονιά μας εύχομαι και να 'ναι κάθε μέρα φωλιά ζεστή για τις καρδιές που κλείνουν δίχως αφορμές τον κόσμο όλο

Ευθύνη

Από παιδί συνήθιζα να κοιτώ τον ουρανό τις ξάστερες νύχτες βαθιά μες το στερέωμα και να καταβροχθίζω με τα μάτια το θαύμα του κόσμου Νόμιζα πως εκεί ήταν το μέλλον που περίμενε και το πίστευα τόσο πολύ... Τώρα και κάθε τώρα όταν κοιτώ δεν βλέπω τίποτα άλλο από το παρελθόν μας που χάνετε μες το χωρόχρονο ταξιδεύοντας με την ταχύτητα του φωτός μακριά όλο και πιο μακριά μέχρι να περάσει από κάποια μαύρη τρύπα και να γυρίσει από εκεί που ήλθε Το μέλλον πάντα από μέσα μας γεννιόταν απ' τον πυρήνα της ίδιας μας της ύπαρξης όπως όλο το σύμπαν Το γνωρίζω πια γι' αυτό κοιτώ μέσα εκεί που οι επιθυμίες γεννιούνται Γνωρίζω πια πως οι σκέψεις μου είναι σημαντικές όχι μόνο για μένα μα για όλο το γίγνεσθαι Είμαι συνυπεύθυνος για ότι γίνεται και φροντίζω να προσέχω τι θα υποστηρίξω μες το κεφάλι μου για μένα και για τους άλλους Κάνω μια όμορφη σκέψη και την αγαπώ κι αυτή μέρα με τη μέρα παίρνει μορφή Είμαστε συν δημιουργοί αυτού του κόσμου κι αυτό είναι το μεγάλο μυστικό Οι σκέψεις δεν είναι δικές μας αλλά μπορούμε να διαλέξουμε σε τι θα δώσουμε ενέργεια να χτίσει την εικονική πραγματικότητά μας

Πέμπτη ουσία

Αφαίρεσα την υπομονή απ' τη παρόρμηση
κι αυτό που έμεινε
ένα άδειο δοχείο με διψασμένα χείλη
κι απεριόριστο χώρο
Μόνο ο χρόνος μένει να διαχειριστεί
την πλήρωση της ποιότητάς του
Έτσι είμαι πάντα ευγνώμων για μια βροχή
που ίσως να προκάλεσα με τη θέλησή μου

Κάτι, που να λέει κάτι

Πως να στο πω
Είναι οι μέρες που βράζουν στο ζουμί τους
περίεργο συναίσθημα η ανημποριά του νου
και του σώματος απέναντι στο κλιματιστικό
σαν να θέλει να πάρει πια μιαν απόφαση
σαν να λέει – η κόλαση δεν μου πάει -
αλλά και πάλι
τι να κάνω λέει
άλλοι ορίζουν τη θερμοκρασία του κορμιού μου
την ορμή της σκέψης μου
και κοιτούν έξω απ' το παράθυρο
Είναι άλλος κόσμος εκεί
Βλέπεις η ασφάλεια είναι μια ψευδαίσθηση κερδοφόρα
και έχουμε επενδύσει πολλά για να τη χάσουμε
Μα κανείς δεν διάβασε τα ψιλά γράμματα.

Πως να στο πω
Χάρισα όλες τις βεβαιότητές μου στους επενδυτές
κράτησα μόνο ένα ξύλινο πιάτο
και την εικόνα του ζωντανού μου δρόμου
Έχασα το ενδιαφέρον μου για τα παράθυρα
που κοιτούν σταθερά σ' ένα σημείο
τραβώ για έξω, όσο πιο έξω γίνεται
κάπου εκεί θα βρεθούμε
μακάρι να είμαστε πολλοί

Θα σας βρω στο δρόμο 

Ενθύμια

Από αυτό που Είναι εικόνα μες την εικόνα να στροβιλίζεσαι να πέφτει η αλήθεια από τη πέμπτη, στη τέταρτη κι από εκεί στην τρίτη κι ως τη πρώτη να φανερώνεται Ότι απτό, μια βουβή κοινή συμφωνία και να ο κόσμος πετιέται μπρος σου όχι όπως είναι... όχι όπως τον θες... Μα όπως σου είπαν και συμφώνησες παρατηρητής με ξένη εντολή συμμέτοχος Το περισσότερο από σένα, από μένα, κριμένο είναι κι ο μαγικός καθρέφτης πάντα εκεί πάντα παντού, και σε όλα σκοτεινός και ανεξιχνίαστος να κρύβει την ερώτηση που δεν έγινε ακόμη .. .....; Άσχημος ο κόσμος, αλλά όχι από δικό του καπρίτσιο συμβαίνει γιατί είπα Ναι γιατί είπες Ναι έτσι πρέπει να' ναι και συναινέσαμε στη μορφή και την ουσία του σκέψη τη σκέψη, πράξη τη πράξη και εγένετο σκότος Τώρα ψάχνουμε τ' απόκρυφα σε σπηλιές και βιβλία να ξαναβρούμε ότι έχουμε χάσει Τόσο μακρύ ταξίδι για να γυρίσουμε πάλι πίσω αλλά τώρα δεν γίνεται αλλιώς Κάποιοι θα περάσουν απέναντι οι υπόλοιποι τροφή θα γίνουμε γι' αυτούς που καταβροχθίζουν πόνο και συνείδηση για να μείνουν αθάνατοι Όταν δεις τον κόσμο όμορφα ν' αλλάζει άλλαξες εσύ και όχι αυτός Η πέτρα δεν γίνεται φως εκτός αν γίνεις εσύ Το νου σου στη μεγάλη σκιά

Αν

Αν επιλέξεις να είσαι
ακραιφνής και ρηξικέλευθος
θα πρέπει να αντέχεις στα καρφιά
τη λόγχη στα πλευρά
και το ξίδι στο στόμα

Αν όχι
ζήσε μια συνηθισμένη ζωή
και μην το μετανιώσεις ποτέ

Λησμονιά

Τα ποτάμια που δεν συνάντησες ποτέ
δεν θα σου πουν τα μυστικά τους
ούτε οι θάλασσες που λησμόνησες
θα σου πουν ποιος είσαι

Ξέχασες στο πέρασμα των αιώνων
που γεννήθηκε η ψυχή σου
Πως να μετουσιώνεις το φως
σε ιστορικό χρόνο

Κι αυτό που τώρα απαιτεί καινούργια μοίρα
ζητά το κλειδί που θαμμένο βρίσκεται
στη λήθη του χρόνου
Μια μνήμη γραμμένη σε κάθε κύτταρο σου
που μένει κριμένη κάτω
από τ' απανωτά στρώματα του ψεύδους

Πριν τα φυσικά

Ανεξιχνίαστες οι προθέσεις
πίσω απ' τα χαμόγελα
το πληθυντικό ευγενείας
κι άλλα φραγκολεβαντίνικα κόλπα
Δεν ξέρω από τέτοια
τις μάσκες μου τις πέταξα
γιαυτό το πρόσωπό μου είναι γεμάτο αμυχές
Κι αν θες να ξέρεις
κάποτε μου έκοψαν τη γλωσσά
αλλά φύτρωσε άλλη πιο δυνατή
Γιαυτό σου λέω
τα βράδια να κοιμάσαι γυμνός
κάτω απ' τις κουβέρτες
να συνηθίσεις την απουσία
και το πρωί να ξυπνάς νωρίς
να γδύνεσαι κι από μέσα
να βγαίνεις στον ήλιο και να του μιλάς
Άντε
κι αν βρεις στο δρόμο σου φυσική ευγένεια
θα καταλάβεις γιατί αλλιώς χαμογελά

Και μην ξεχνάς
όταν ονειρεύεσαι να είσαι πάντα ξύπνιος

Στη μεγάλη ανηφόρα

Στη μεγάλη ανηφόρα της αναζήτησης
η λογική και η ηθική κουραστήκαν
να σέρνουν το μικρο τους αδερφό πολιτισμό
Αδύναμες από στέρηση ζωτικής υποστήριξης
αφέθηκαν να πέσουν
συμπαρασύροντας τους πάντες
στο μοιραίο για την τύχη τους κατήφορο
Δεν θα αναστηθεί τίποτα πια
αν δεν ενσωματωθούν στη μονάδα
που μόνη της θα τραβήξει τον εαυτό της προς τα πάνω

Έτσι να είσαι

Έτσι να μπαίνεις σαν φουριόζος αέρας να σηκώνεις το ασάλευτο σε χορό Να ξεσηκώνεσαι σαν στρόβιλος απ΄τα σπλάχνα της φωτιάς και η ανάσα σου πυρακτωμένο ευαγγέλιο νά 'ναι Κι όλα τα γύρω καύσιμη ύλη να περνάς και να καις τα σκοτάδια ορφανά να μη μένουν απο φως μήτε χώμα μήτε πέτρα Κι ότι θνητό μέσα σου να λιώνει παρανάλωμα να γίνεται και κάρβουνο πρώτη ύλη για της ψυχής το ακατέργαστο διαμάντι

Εξαιρέσεις

Ότι αξίζει είναι οι εξαιρέσεις μου μια και το κατά κανόνα με βρίσκει ασύμφωνο Έως ότου γίνω όλος μια εξαίρεση θα συνθέτω τις ασυμφωνίες μου σαν μουσικό χαλί για τις αντιπαραθέσεις

Η γραμματική της εποχής

Ισορροπεί ο κόσμος ανορθόδοξα
σ' έναν παρελθοντικό ενεστώτα διαρκείας
κι αυτές οι επιθετικές γραμμές των λέξεων
παγωμένες σαν αγκυλωμένος υπερσυντέλικος
στο χνότο ποιητών που μετέφραζαν σιωπή

Μοιάζει σπασμένος κρίκος
τούτο το χρονικό παράδοξο
που αρνείται να συνδέσει παρελθόν και μέλλον
περιμένοντας πεισματικά μιαν απόφαση
που δεν ρισκάρει να γεννηθεί
σε στόματα δειλών

Τώρα οι ποιητές κρατούν τις λέξεις
στα δόντια τους σαν σπόρους
και φιλί το φιλί την ουσία τους να φυτέψουν
στα στόματα των πικραμένων

Αυτές οι μέρες είναι ένα ξίφος χωρίς λαβή
που απ' όπου κι αν το πιάσεις κόβει
κι αυτός που στη χούφτα του θα το σφίξει
με αίμα θα γράψει το μανιφέστο του αύριο