Τα μέσα έξω και τούμπαλιν

Μέσα μου περπάτησα
Πιότερο κι από μένα
Μ΄ έκοψα και μ΄ έραψα
Με ουρανού βελόνα

Βαμβάκι ένα σύννεφο
Και δυο κλαριά νυστέρια
Δυο ποτάμια για ορό
Για αναισθητικό τ΄ αστέρια

Επέτυχε η επέμβαση
Βγήκαν τα μέσα έξω
Έφυγε η παραίσθηση
Τα έξω μου γίνανε έσω

Στο ναι

Αν το σώμα μου είναι ναός
ο λόγος μου ανθρώπινος
είναι
Αυτό που έμαθα πια
Ο λόγος μου ανάλογος
να είναι του ναού μου

να σκουπίζω τα πόδια
πριν μπω

να αδειάζω τα σκουπίδια
του νου μου έξω

Σαν διαλογιζόμενος αντάρτης
Να αποφασίσω
Να με ξανακτίσω

Για τολμηρους

Σαν σκιά κάτω από τις λέξεις
καιροφυλακτεί μια λάμια
της άγνοιας τρώει τις σκέψεις

Μη με ρωτάς ποιος τα λέει αυτά
Ίσως ο πατέρας ποιητής
Που γέννησε ο ίδιος την λάμια

Γράφε σαν σκιά μ΄ αόρατο μελάνι
Και θα περάσεις κάποτε
Χωνεμένος απ΄ της λάμιας το στομάχι