Υπέροχη Μέρα

Γύριζε ο μύλος στ΄ανέμου τη βόλτα
γιορτινό γαϊτανάκι
σε βράχου μοναξιά

Πυρόμορφο αειθαλές το μπουκέτο του ήλιου
χορταίνει τη μέρα στο ζενίθ της ελπίδας της
Πετά υπονοούμενα νύχτας στην πρόσκαιρη
περηφάνιας της
λάμποντας κατανόηση

Σύννεφα μάρτυρες
πολυμορφικές ιδέες
υποκρίνονται άπειρες πιθανότητες της θνητότητας
αδιάφορα για το ήθος της γύμνιας τους

Ασημοπράσινο κύμα ο χορός της ελιάς
απ΄το πέρασμα τ΄ανέμου στα κλωνιά της
Το γέρασμα της μέρας να μετρά
χωρίς λύπη

Μακραίνουν οι σκιές
στη κατιούσα νομοτέλεια
εκπνέοντας πορτοκαλόχροα ειρήνη

Γυρίζει η ανάγκη για φως
στην σκοτεινή της πλευρά
να κοιμηθεί
Να ονειρευτεί το αύριο

Αυτή τη καινούργια μέρα
που θα μοιάζει με τόσες άλλες
μα δεν θα είναι ιδία με καμιά

Ένα ποίημα θα μένει να θυμίζει
τη θυσία της ματιάς
που στράγγιξε το φως και τυφλώθηκε
Ξαναβρίσκοντας το φως της
στο χάραμα της νέας της αλήθειας

Πόλωση

Σαν βρεις την Αγάπη στο δρόμο σου
μη την χαιρετήσεις
μόνο ένα φιλί δώς΄ της στο στόμα
κι ας΄την να φύγει
να συναντήσει κι άλλους

Κι αν το φιλί σου ζεστό
και απονήρευτο είναι
θ΄ ανθίσεις άφυλλος
να ζευγαρώνεις με το σύμπαν
πότε θηλυκός πότε αρσενικός

Στη γη στον αέρα και στα δένδρα
παντού θεός να πιεις
την μισή σου φύση να γιομίσεις
σαν κρίνος προσευχής

Κι αν σε σώμα που σε διάλεξε μπεις
χαρίσου σαν φωτιά
Πορτοκαλής να φλέγεσαι
στο πολικό σου αντίθετο

Να χορταίνουν οι καρδιές
να εξαφανίζονται οι μορφές
αιθέριες ν΄ αλωνίζουν τ΄άπειρο

Για Χθές, Για Σήμερα, Για Αύριο

Από όνειρο σε όνειρο επαληθεύομαι
με την άνεση ενός ψέματος που χειραγωγεί
Σπάει το λεπτό κρύσταλλο της αγωνιάς
ανασαίνοντας γρήγορα ο φόβος
σε προδίνει
σε διαπερνά

Δεν σε κρατά πια απ΄το χέρι ο γεροαιώνας
σ΄άφησε να κατρακύλας μόνος
χωρίς γίγαντες στην πλάτη σου
να επαναλαμβάνεις φτηνά ψέματα
Τώρα τρως τους διπλανούς σου
Για κουράγιο
Για δύναμη
Δανικό αίμα

Κι αυτή η βαθιά μελαγχολία
σαν σπασμένο άροτρο
να οργώνει μάταια την άμμο της ερημιά σου
Και μια θάλασσα πίσω να σβήνει τα χνάρια

Ματαιότητα ο κανιβαλισμός
Να μαζεύεις κομμάτια
για το ανδρείκελο του νου σου
Φωνάζεις και βουλιάζεις
μέσα σε ξένα βαλτοτόπια
Ότι δικό σου το αντάλλαξες για ένα κήπο
με ψηλούς τοίχους
Τώρα κραυγές αντί σιωπή

Αντίο λοιπόν
Και μην ξεχνάς πως η στάχτη σου
αλισίβα για τ΄άπλυτα θα γίνει

Η σιωπή για τους ζωντανούς πρέπει πια
Κι ο θάνατος πιο φλύαρος από ποτέ έγινε.-

Καρδιά, λουλούδι αίμα

Με μια χούφτα χώμα λέω σ΄αγαπώ
καθώς ανθίζεις κατακόκκινη
δίπλα στο σύρμα
Στα μάτια όραμα νωπό
μοσχοβολά της ψυχή σου το αντίκρισμα
άρρητη ουτοπία

Μεγαλώνεις μέσα μου αργά
όπως μετρά
της γης ο μετρονόμος

Καρδιά, λουλούδι αίμα
μετάληψη στης ανάσας μου το ιερό
Αγχόνη του φόβου
δακρύζω ευχαριστώ στο αγκάθι σου

Δίδυμο τριαντάφυλλο
μέσα κι έξω
πλέκεις σταυροβελονιά
αγάπης ρούχο δίπλα στο σύρμα

Σε ποτίζω όνειρα, μεγαλώνεις
Γαντζώνεσαι από το σύρμα
τ΄αγκαλιάζεις
Στολίζεις το κρύο δέρμα του
το κατακλύζεις
Χάνεται η σκληρότητα
Η βία
Το σύνορο
στο μεγάλωμα της αγάπη σου

Θα σε ποτίζω
μέχρι το συρματόπλεγμα να χαθεί
να χωνευθεί

Καρδιά, λουλούδι αίμα
Δίπλα στο σύρμα

Με μια χούφτα χώμα λέω σ΄αγαπώ.-

Χορός

Βαρέθηκε η ψυχή μου τα ρηχά
τους έρωτες που σκύβουν το κεφάλι
τα χέρια που δεν σφίγγουν δυνατά
τα μάτια που δεν βλέπουν το φεγγάρι

Τέλειωσαν πια τα χρόνια της σιωπής
τα βράδια δεν παγώνει η καρδιά μου
στον ήλιο βγάζω τα κουρέλια της ντροπής
καίω τα χθες και τα γιατί μες τη φωτιά μου

Κοίτα είμαι εδώ ακόμα
πατώ γερά στο χώμα
με χέρια απλωμένα
χορεύω πια για μένα

Κοίτα πως κλαιν τα μάτια
τα σύνορα κομμάτια
βρήκα εγώ εμένα
κι έγινε ο κόσμος ένα

Έγινε απόψε η θλίψη μου χαρά
με μια κραυγή θα κόψω τα δεσμά μου
τ΄αστέρια θά΄ναι μάρτυρες κι αυτά
πως στο σκοτάδι ανοίγω τα φτερά μου

Δεν είναι η μοίρα που προδίδει τη ζωή
είναι τα μάτια που γελιούνται κάθε μέρα
δεν βλέπουν πέρα απ΄της ύλης τη μορφή
δεν μεταφράζουν την αλήθεια στον αέρα

Κοίτα είμαι εδώ ακόμα
πατώ γερά στο χώμα
με χέρια απλωμένα
χορεύω πια για μένα

Κοίτα πως κλαιν τα μάτια
τα σύνορα κομμάτια
βρήκα εγώ εμένα
κι έγινε ο κόσμος ένα