>A

Λόγια που χάνονται στην ομίχλη των χνώτων
Διακροτισμοί της υγρασίας η σημασία τους
Φάλτσο διαπασών νοηματίζει τις διαπιστώσεις
Των σιωπηλών απόμακρων παρατηρητών
Πολύπλοκοι ρόλοι συστηματοποιούν αδιέξοδα
Με πείρα χιλιάδων χρόνων συστημάτων εξουσίας
Μια λογική πέρα από τη μέση αντιληπτικότητα
Ανθρώπων που θέλουν την ησυχία τους
Τώρα πρέπει να κατανοήσουμε υπόγειους δρόμους
Έξοδο να βρούμε από αόρατους λαβύρινθους
Να γεμίζουμε δρόμους ναι, μα χρειάζεται γνώση
να πολεμήσει κανείς αρχαίους δράκους

Τέλος Ανοχής

Μια κατακόκκινη ανοχή

γυάλιζε τρελά στο μαχαίρι της κουζίνας

Την αγνόησα

θα σκότωνα την ώρα μου με κάτι άλλο

θάβοντας τα λεπτά της σε ένα παχύ στρώμα λάσπης

Να απομείνουν τα δευτερόλεπτα

Να χτυπούν σαν καρδιά, στιγμή τη στιγμή

Μόνο παρόν να ξοδεύω

Παρελθόν και μέλλον να εξατμίζεται ρυθμικά

Διαθέσιμος στο εδώ και τώρα να ιονίζω λέξεις ανατρεπτικές


Νωρίς ακόμη να ανοίξουν οι περιστερώνες

Να ξεχυθούν τα σύμβολα στον ουρανό μας

Προς το παρόν θα φθείρω τις πλατείες με τα παπούτσια μου

παρέα με θορυβημένους σιωπηλούς

αποθηκεύοντας το πριν για το μετά

Η Θυσία Των Παπουτσιών

Κάτι παπούτσια
Χωρίς ανθρώπους μέσα τους
Βγήκαν για να διαμαρτυρηθούν στους δρόμους
Λιώνοντας τις σόλες τους με αυτοθυσία
Μα μην έχοντας στόμα κανείς δεν έδωσε σημασία
Έτσι κρεμάστηκαν απ΄τα κορδόνια τους
Γεμίζοντας τα δέντρα στις πλατείες
Οι άνθρωποι αγόρασαν καινούργια……

Σκορπίσου

Μια καλημέρα, σαν απαίτηση
Να είσαι
Κύμα ηλεκτρισμένο που σπρώχνει
Λόγος συμπαγής
Να καίει
Τ΄ανοξείδωτο είναι σου
Βέλος και στόχος μαζί
Εισπνοή προς τα έξω
Καύσιμη υλη
Στην ανάσα να φυτρώνει αυτή η καλημέρα
Σαν υποχρέωση ζωής
Όχι για σένα

Μετά
Εγώ, θα πεις σαν να μην είσαι
Να χαθεί
Και το τελευταίο σου κομμάτι
Να γεμίζεις σκορπώντας
Ότι απόμεινε
Σε μια καλημέρα
Όχι για σένα

Συμβολικό

Στα χέρια μου σφιχτά κρατώ
ένα μαχαίρι και ένα μωρό
το ένα να ζήσει προσπαθώ
τ΄άλλο για άμυνα η φονικό

Πλάτη στο τοίχο θα σταθώ
χωρίς ποτέ να κοιμηθώ
σε άλλον αιώνα το μωρό
γερό να παραδώσω

Θ΄αντέξω μέχρι τη στιγμή
του κόσμου το στερνό παιδί
να δω στη νέα εποχή
να ζει χωρίς μαχαίρι

Το σονέτο των στιγμών

Δεν κατοικούν στο νου μας οι αγάπες
μήτε στα μάτια τα κλειστά που αναπολούν
μόνο στον άνεμο που σκόρπισε τις στάχτες
στιγμών που κάηκαν νωρίς για να σωθούν

Την ίδια γλώσσα δεν μιλούν σώμα καρδιά και νους
και τίποτε δεν σώζεται σαν τρεις διαφωνούν
τα θέλω κόντρα έρχονται και θα διαγραφούν
το γίγνεσθαι κάθε στιγμής θα πέφτει σε γκρεμούς

Δεν έχει τούτη η ζωή σκοπό την ευτυχία
υπάρχει μόνο τις στιγμές που όλα συμφωνούν
και είναι σπάνιες αυτές χωρίς αυτογνωσία

Σαν όλες τις ανάγκες μας ικανοποιήσουμε
κι αυτό απ΄άγνοια ευτυχία το βαφτίσουμε
κάποια στιγμή σαν φύλλα θα σκορπίσουμε

Κορώνα Γράμματα

Χάρε πως ξεγελάστηκες και μου χτυπάς την πόρτα;
Χάλασε η πυξίδα σου και πήρες λάθος ρότα;
Έλα να πιεις ένα κρασί και φύγε πριν να φέξει
Ήλιος πρωί να μη σε δει και τη σκιά σου κλέψει

Μια και τον κόπο έκανες κάτσε απέναντί μου
Να σε κεράσω δυο πενιές μέσα απ΄τη ψυχή μου
Να μάθεις κάποια μυστικά που ίσως δεν τα ξέρεις
Μια και δεν έχεις πια καρδιά και το σκοτάδι φέρνεις

Πώς να μερέψεις θάνατε την φλόγα της ψυχής μου
πολύ νωρίς το σκέφτηκες να πάρεις το κορμί μου
έχω πολλές ξερολιθιές να κτίσω ως τη δύση
πολύς ιδρώτας να χυθεί σε τούτη δω τη ζήση

Δρόμο μπροστά μου έχω πολύ ν΄ανέβω το βουνό μου
Να ΄ρθει ο Ήλιος πιο κοντά να κάψει το εγώ μου
Ν΄ανθίσει το λουλούδι μου που έχω μες στα στήθια
Μες την αγάπη να χαθώ στο φως και στην αλήθεια

Δώσε αβάντζο το λοιπόν και μην διψάς για αίμα
Ποτέ δεν άγγιξες ψυχή το ξέρεις είσαι ψέμα
Σε άλλο σώμα απ΄την αρχή να μπω μην μου ζητάς
Δεν δέχομαι, δεν γίνεται, να μην το συζητάς

Φύγε λοιπόν και άσε με έχω πολλά να κάνω
Άντε κάτω στη τρύπα σου εγώ θα μείνω πάνω
Κι αν αποτύχω χάρε μου να φτάσω ως το τέρμα
Έλα μια νύχτα σαν κι αυτή να ρίξουμε το κέρμα

Κατακόκκινοι

Κοίτα τα λουλούδια
Όλα στο ίδιο χρώμα
Κόκκινο αίμα που ανθίζει στην άσφαλτο
Άκου, την ίδια γλώσσα μιλούν
Πριν το νερό τα πνίξει, άκου πως φωνάζουν
Γιατί, γιατί…

Ποιος θα απαντήσει;
Ποιος θα μαζέψει τις φωνές τους
με τα χέρια του χωρίς να δειλιάσει;

Ποιος θα βάλει στο πέτο του τέτοιο λουλούδι;
Ποιος για παράσημο θα το έχει;

Κόκκινο χρώμα τ΄άδικο, κόκκινο και το δίκιο

Τώρα έτσι θα πορευτούμε κατακόκκινοι
γλιστρώντας στα λουλούδια του κόκκινου κήπου μας

Οι σταυροί έγιναν ξίφη
και οι προσευχές κατάρες

Να δούμε ποιος θα μας σώσει από εμάς.-

Αυτό το σώμα

Αυτό το σώμα
της ψυχής μου πανωφόρι
μέσα στου χρόνου τις αλάνες τριγυρνά
σ΄αυτόν τον ύπνο της ζωής που ξενυχτά
να κτίζει όνειρα
αλλού για να ξυπνήσει
χέρι με χέρι ανταλλάσει μυστικά

Μες των αισθήσεων τους έντεχνους καθρέπτες
πρόσωπα αλλάζει συνεχώς η διαδρομή
σώμα με σώμα ν΄ανοίγουν σαν δέκτες
έρωτες, λόγια σαν αντένες σε εκπομπή

Αυτός ο έρωτας που τον κόσμο διαφεντεύει
που σαν παιδί κάτω απ΄τη μέση τριγυρνά
σαν με αγάπη τον ταΐσεις μεγαλώσει
πνεύμα και Λόγος τη ζωή θα κυβερνά

Αυτό που γίναμε για χάρη της (αλήθειας)
μέσα από ένστικτα πρωτόγονα παιδιά
το πανωφόρι που φοράμε της συνήθειας
να γίνει φως, αυτού του κόσμου ξαστεριά