Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Προσευχή

Στο πρόσταγμα του ανέμου κοινωνώ
το ταίριασμα του κόσμου με την ανάσα μου
Σ’ αυτή τη δημοκρατία των αρωμάτων
που μπολιάζει η γη στο αίμα μου
κι ανάλαφρος την πατώ σαν ιδέα ζωντανή
σαν υπέροχη υπόσχεση διάφανης σιωπής
που ρέει

Γίνομαι ευχή και ανθίζω χωρίς φανερή αιτία
μόνο η χαρά για να υπάρχω με παρακινεί
μέσα στο κήπο ισόνομων ιδεών
που τρέφεται από τον ήλιο που μέσα μου κρύβω 

Είμαι η προσευχή των ανθρώπων
Η ακατέργαστη τελειότητα που σμιλεύεται
από  χαμόγελα
και τον όμορφο πόνο της ευθύνης

Είμαι χώμα εύφορο για το σπόρο του κάλους
και δέντρο της αρμονίας  μυστικό

Είμαι αυτό που θέλω να είμαι

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Όνειρο Εξόδου

Έμαθα να ισορροπώ
λέγοντας ποτέ στο πάντα
Μακριά από τη σιγουριά μου 
ταξιδεύω προς το οικείο πια άγνωστο
που ακόμη μένει κρυφό στην ομίχλη της δυνατότητας
Πίσω μου ξεθωριάζουν πόλεις και τοπία
μα ούτε που κοιτώ
Η νοσταλγία πέθανε νωρίς για μένα ευτυχώς

Απολαμβάνω το κρύο καινούργιο αέρα
που άδειος από υποσχέσεις παραμένει άμορφος
έτοιμος για νέες δυναμικές διαμορφώσεις
μα ασυγκίνητος από παλιές ατελέσφορες σκεπτομορφές

Εκεί, στο πάντα του ποτέ
τα διάφανα χέρια που δραπέτευσαν
συντροφεύουν τα δικά μου στο σμίλευμα
του αιθέρα να γίνει αυτό που μπορεί να είναι
αυτό που δεν ήταν πριν ούτε μετά

Όνειρο, οδηγός εξόδου
από τα πολλαπλά όνειρα της ψευδαίσθησης
στο μέλλον του πάντα
που δεν υπήρξε ποτέ 

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Ορθάνοικτα

Στον ουρανό
που τα μάτια ξέμαθαν να κοιτούν
κρέμονται οι αόρατοι κόσμοι της άγνοιάς μας

Κι εμείς με σκυφτό κεφάλι
γυαλίζουμε το ακατέργαστο διαμάντι του πόνου
ώσπου να λάμψει

Όπως λάμπουν στο βόρειο σέλας
οι ανάσες αυτών που έφυγαν 
ξορκίζοντας τα χίλια μάτια της νύχτας…

Απόψε ενθρονίζεται το άτακτο παιδί της φαντασίας
Τα μάτια να κοιτούν ψηλά
καθώς τα δάκρυα θα σκουριάζουν την μηχανή της συνήθειας 

Κανείς δεν είναι από εδώ, μην γελιέσαι

Χαμογέλα…