Ως το κόκαλο

Αυτή η καταχνιά και η υγρασία των ημερών
ταιριάζει απόλυτα
με αυτό το συναίσθημα απόρριψης και θλίψης
που πλανιέται στον αέρα και περονιάζει το κόκαλα

Τα λουλούδια στην αυλή
μουσκεμένα απ΄τη βροχή μοιάζουν δακρυσμένα
σαν να κλαιν για τον ήλιο που δεν βγαίνει πια
Ίσως να φοβούνται πως δεν θα ξαναφανεί
στον ορίζοντα της αυριανής ημέρας

Η πόλη βουίζει σαν μελίσσι που δέχεται επίθεση
μα τα μυαλά θολωμένα
και τα κορμιά μουδιασμένα για σθεναρή αντίσταση

Μοιάζουμε με πολεμιστές
που λησμόνησαν την ικανότητά τους για μάχη
κοιτούμε το ξίφος στα χέρια μας
και δεν γνωρίζουμε πως να το χειριστούμε

Η μνήμη σκούριασε στα υγρά υπόγεια της λήθης
κι έμειναν μόνο φωνές απελπισίας
Σαν χλιαρές αντιδράσεις
από στόμα μικρού και φοβισμένου παιδιού
“μη με χτυπάς δεν έχεις το δικαίωμα” και κλαίει

Φαίνεται πως το χτύπημα στο πρόσωπο
δεν είναι ακόμη αρκετά δυνατό
ούτε το αίμα που άρχισε να τρέχει

Μα ελπίζω πως το ειρωνικό μειδίαμα του θύτη
θα είναι αρκετό για να ξυπνήσει
αυτό που κοιμάται