Τέλος Ανοχής

Μια κατακόκκινη ανοχή

γυάλιζε τρελά στο μαχαίρι της κουζίνας

Την αγνόησα

θα σκότωνα την ώρα μου με κάτι άλλο

θάβοντας τα λεπτά της σε ένα παχύ στρώμα λάσπης

Να απομείνουν τα δευτερόλεπτα

Να χτυπούν σαν καρδιά, στιγμή τη στιγμή

Μόνο παρόν να ξοδεύω

Παρελθόν και μέλλον να εξατμίζεται ρυθμικά

Διαθέσιμος στο εδώ και τώρα να ιονίζω λέξεις ανατρεπτικές


Νωρίς ακόμη να ανοίξουν οι περιστερώνες

Να ξεχυθούν τα σύμβολα στον ουρανό μας

Προς το παρόν θα φθείρω τις πλατείες με τα παπούτσια μου

παρέα με θορυβημένους σιωπηλούς

αποθηκεύοντας το πριν για το μετά