Ο θάνατος του ποιητή

Σε προετοίμαζα καιρό μάτια μου
Χρόνια σου μιλούσα για την αλλαγή
Με άκουγες χαμογελώντας
Τα ένοιωθες σαν παραμύθι
Νόμιζες ότι θα κρατούσε για πάντα

Ο καιρός πέρασε γρήγορα
Και δεν κουράστηκες, ούτε κι εγώ

Η στιγμή όμως έφτασε για μένα
Η στιγμή για το μετά, για το αλλού

Μη φοβάσαι γλυκιά μου οι πύλες άνοιξαν
Έφτασε η ώρα, η ώρα της μαγείας

Όπου και αν πάω θυμήσου
Θα σου αφήσω σχοινί να με βρεις

Μην κλαις
Μην αφήνεις την ελευθερία να φεύγει απ’ τα μάτια σου υγρή
Μην τη ξοδεύεις
Θα σου χρειαστεί να κάνεις όνειρα

Πάμε εκεί που σου είπα γλυκιά μου
Εκεί στον ακρολυθο με θεα τη θάλασσα
Κράτα μου το χέρι και κοίτα με

Θα φύγω με το αγέρι
Τη σωστή στιγμή
Καθώς η αυγή θα πυρακτώνει τα μάτια μου