Ανάσταση

Στα μάτια των άλλων
το μοντέλο του εαυτού σου αναβοσβήνει
κι αναρωτιέσαι πως δακρύζει
στα στεγνά τους μάτια

Δεν σε γνωρίζεις πια δεν είσαι εσύ
μόνο μια αντανάκλαση, μια σκιά
Απορείς γι αυτό που έκτιζες
για χρόνια πάνω σε ξένα βλέμματα

Βουτάς τις σκέψεις σου στο αψέντι
παραίσθηση τη παραίσθηση ξεθωριάζεις
μα δεν είσαι εσύ, είναι ο παλιός σου πλαστός εαυτός

Σε πρόλαβε η αλήθεια σου και σε σκοτώνει
Πέθανε λοιπόν, πέθανε!
Τι φοβάσαι?

Ο ήλιος είναι κρυμμένος κάτω απ΄ το σάβανο

Μην σκιάζεσαι δεν θα κρατήσει πολύ
μόνο ένα πετάρισμα των βλεφάρων
Μετά μπορείς να πεις- καλώς ήρθες-
κοιτώντας το είδωλο σου στα καθαρά νερά
της συνείδησης σου

Τα μεγάλα σου λάθη πιστοί στρατιώτες του πεπρωμένου
παράδωσαν τα όπλα στη νίκη τους

Οι νύχτες που σ έθρεψαν έγιναν φως