Βόλτα στον κύκλο της μνήμης

Χωμάτινος ο δρόμος

αγκαλιασμένος απ' τις δεντροστοιχίες

που τον κρατούν σφιχτά

κατηφορίζει όπως τον περπατώ χωρίς βιασύνη

Ανασαίνω την γυμνή ομορφιά των δένδρων

καθώς αφουγκράζομαι τον ανεπαίσθητο ήχο

των φύλλων που πέφτουν

και ηθελημένα χάνουν τη μνήμη του καλοκαιριού

Αγαπημένο το ρέκβιεμ του φθινοπώρου

στην μυστική μα προσωρινή του συμφωνία

σαν έρωτας που σε χειμερία νάρκη πέφτει

Συνεχίζω να περπατώ αθόρυβα

να μην ταράξω την γεμάτη σιωπή της αέναης στιγμής

Αναπνέω βαθιά το χαρακτηριστικό κραδασμό της εποχής

και τον αφήνω να γαργάλα ευχάριστα τη μύτη

άρχισε να μυρίζει ο χειμώνας όπως έμαθα να τον αγαπώ