Το δένδρο της ψυχής

Πλημμύρισαν οι σκιές σου στο βαθύ μεσημέρι
με χόρτασαν
Θα ξαναβγώ στον ήλιο, στο φως της επόμενης μέρας
χωρίς φόβο
Γιατί καταφύγιο σ΄ έχω και παρασόλι πράσινων φύλλων
αψηλό μου
Μια απ΄ αυτές τις μέρες τ΄ όνομα σου θα σου δώσω
το μυστικό
Εκείνο το αρχαίο το σωστό, το ταιριαστό στης ύπαρξη σου
το ασάλευτο
Θα σε επισκέπτομαι από ανάγκη, κάθε που ο ήλιος θα καίει
τις προσπάθειες μου
Να αφήνω στις ρίζες σου το μικρό θάνατο της εξάντλησης
παραδομένος
Νιώθω ότι σου χρωστώ τις αντοχές μου, την δύναμη που έχω
να βαδίζω
Πώς να πω, αδικημένος τάχα πως είμαι ,το δένδρο της ψυχής μου
ως τον θάνατο θα στέκει.