Εξορία

Για αυτά που αγαπώ στις πέτρες θα μιλήσω
Σαν τη δροσιά του πρωινού τα φύλα θα ακουμπήσω
Θα ψιθυρίσω μυστικά στ αγέρι και στο χώμα
Κι όταν βραδιάσει θα απλωθώ πάνω σε φύλων στρώμα

Στ’ όνειρο αυτό τα’ αποψινό μόνος μου θ’ αρμενίζω
Χωρίς θεούς χωρίς θνητούς χωρίς ανθρώπου χνότο
Βουνά πεδιάδες ρεματιές μόνος μου θ’ αλωνίζω
Δική μου θα ‘ναι όλη η γη απ’ το βορρά ως το νότο

Μήτε καλό μήτε κακό μήτε αρρώστια και εχθρό
Δίχως του χρόνου τη τριβή θα ζω μονάχος σαν παιδί
Αιώνιο θαύμα θα γευτώ, πάνω στο κύμα στον αφρό
Μορφή θα αλλάζω την αυγή, πότε πουλί , πότε κλαδί

Δεν κράτησε όμως η χαρά σ’ αυτό το ονειροτόπι
Για λόγους ανεξήγητους μου έλειψαν οι ανθρώποι
Φαίνεται πως η μοναξιά δεν φέρνει ευτυχία
Χωρίς καθρέπτη η ζωή μοιάζει με εξορία