Φευγιό

Αγαπώ το φύλλο το μαραμένο στα χέρια μου
Την ομορφιά του θανάτου του αναπνέω
Σαν κάτι που τέλειωσε χωρίς να ξέρει
Χωρίς την γνώμη του για ζωή και θάνατο

Έτσι και εγώ θα μαραθώ στα χεριά της Γης
Ένα θα γίνω με το χώμα της, τα δένδρα της
Θα με κουβαλά αιώνια στο γήινο δέρμα της
Μέχρι η μορφή μου να φτάσει στο τέρμα της

Ανακυκλώνοντας τους παράδοξους εαυτούς μου
Σκαρφαλώνοντας ανήμερα στο θέλω μου
Βοηθός ατέρμονος κι αγέρωχος η γνώση μου
Θα με περάσει από των καιρών το φεύγω μου