Της απάτης

Μια γεύση σκουριάς έχει ο αέρας
αυτό τον καιρό..
Σαν να οξειδώθηκαν οι άχρηστες λέξεις
που βγαίνουν από μηχανικά στόματα..
Αντίλαλο κάνουν στο κεφάλι μου..

Μπερδεύονται με την γεύση του χάους
μες τη πόλη
στα δόντια κολλούν σαν περίσσευμα γεύματος

τόσοι τοίχοι…
τόσοι άνθρωποι…
άπειρες ανακλάσεις..
τι να πρώτο ακούσεις..
η φωνή μας χάνετε μες τις επαναλήψεις..

θα γυρίσω πάλι στο βουνό..
να ακούω τον μυστικό ψίθυρο των δέντρων..
να γράψω ότι δεν γράφετε..
στις λευκές σελίδες της ύπαρξής μου..

Μια βαθειά ανάσα …
Μια βαθειά αποδοχή…
Κι ένα φύσημα να φύγουν τα νέφη της απατής.