Στο αύριο

Ανθίζουν οι μοναξιές
σ΄ αυτή τη πόλη
κάτεργο
πλημμύρισε με προσευχές
ο ύπνος αγχόνη
παράπονο

Γέμισαν οι οθόνες δες
ψυχή μου πόρνη
παράλογο
αυτές τις ώρες τις λειψές
ο ήλιος γέρνει
απ΄ άδικο

Με δυο λέξεις τρυφερές
το σώμα κλαίει
παράφωνο
γιατί στερέψαν οι αγκαλιές
κακό που πίνει
αδιάφορο

Τις σκέψεις μας τις τολμηρές
που φόβος σβήνει
ακούραστος
τον πόνο και τις προσβολές
οργή που κρίνει
ανήφορος

Η τόλμη μας η παιδική
στο χρόνο στράφι
ακάματο
η ιστορία μας στη Γη
τόνοι χαρτί
αδιάβαστο

Στις τελευταίες μας στιγμές
πολίτες σκόνη
στο θάνατο
φωνάζουμε στους εκτελεστές
μια σφαίρα μένει
στ΄ αύριο