Η λέξη και η σκέψη

Μια λέξη ξεθωριασμένη περίσσευμα πρότασης που από άγνοια εξορίστηκε
ακουμπά εξαντλημένη και ξεχασμένη στην άκρη ενός μικρού φύλου
Μια σκέψη αλαφιασμένη και ατελής γυρεύει το νου που την απαρνήθηκε
τριγυρνά κουτσουρεμένη και απελπισμένη στη ρίζα ενός μίσχου

Στο ίδιο λουλούδι καταφύγιο και οι δυο τους είχαν βρει
κι αυτό σιωπηλό τις πρόσεχε από βοριά κι από βροχή
Ο χρόνος σκληρά τις πλήγωνε με ανθρωπινή περιφρόνηση
Μα κι ο χειμώνας πιο σκληρός την ύπαρξη τους δέρνει

Η άνοιξη χαμογέλασε και το λουλούδι ανθίζει
με δυσκολία αρκετή γιατί ζωή χαρίζει
σ’ εκείνες τις δυο τις μικρές που κόλλησαν κι πάνω
Με το αέρι συζητά και το ρωτά, φίλε μου τι να κάνω

Τα είπαν και συμφώνησαν σκεφτήκαν τι θα κάνουν
τούτες τις δυο μοναξιές μαζί να τις ενώσουν
φυσά τ’ αέρι απαλά κινήθηκε το φύλο
η τελευταία κίνηση να κλείσουν ένα κύκλο

Γλιστρά η λέξη μαλακά και πα στο μίσχο πέφτει
κι η σκέψη αναρωτήθηκε πια είναι και τη θέλει
Η λέξη με μια κίνηση αγκάλιασε τη σκέψη
κι εκεί στο σφιχταγκάλιασμα άρχισε να της λέει

Εσένα όποιος γέννησε εμένα αναζητούσε
Ο άνθρωπος που μ’ έγραψε ήξερε τι ζητούσε
Μα πέθανε ο άμοιρος και οι άλλοι με λησμονήσαν
κάτω από σόλες παπουτσιών απ’ άγνοια με πατούσαν

Μ’ έλεγαν τότε ανθρωπιά έτσι με λεν και τώρα
Σε σκέψεις δεν χαρίζομαι μα εσένα σ’ αγαπώ
από καρδιά γεννήθηκες κι ας ρώτησε το μυαλό
Τ’ αέρι και ένα πούλουδο μας ένωσε στη μπόρα.

Όσοι ξεχνιούνται και θαρρούν απάντηση πως βρήκαν.

Κάτω απ’ τα παπούτσια τους να ρίξουν ένα βλέμμα
Την ανθρωπιά τους μήπως δουν στου λουστρινιού το δέρμα
Η ερώτηση μην ξέφυγε και γλίστρησε σαν κέρμα
Από το κέντρο της καρδιάς στο χώμα η στο ρέμα.