Ζωή και θάνατος

Τι όμορφη που είσαι ζωή. Τόσο όμορφη που μου πονάς τα μάτια.
Μοιάζεις με ανοιχτό πορτοκάλι στα χέρια μικρού παιδιού.
Πόσο πόνο κρύβεις ζωή. Τόσο πόνο που ομορφαίνεις το κλάμα.
Μοιάζεις με άδειο τσόφλι πεταμένο στη δίνη του χρόνου.

Ισορροπώ στην αιχμή, ταλαντεύομαι, πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι
Απομυζώ και αδειάζω, Ξοδεύομαι και γεμίζω, ακίνητος μαραίνομαι
Γλυκόπικρο ον διχασμένο, προσκυνώ το είδωλο στο καθρέπτη
Απονήρευτος χαρίζω με στο Εγώ μου, θυσία ψυχής στον κλέφτη.

Ένας παλιός φίλος, ξεχασμένος γεροδιαολος μου έλεγε μια νύχτα
Μην ταΐζεις το θεριό κι ας το έχεις κλειδωμένο σε κελί
Θα δυναμώσει, τα κάγκελα θα σπάσει, θα σε κάνει μια μπουκιά
Δεν έχει εσένα αφεντικό, τι και αν το όνομα σου έχει.

Ας ξεψυχήσει το μεγάλο μου Εγώ, το θεριό του νου μου
Παρέα ο πόνος κι ομορφιά, στο κύπελλο της ψυχής μου
Παραδίνομαι στη ζωή, μα και στο θάνατο μου
Ελπίζω να τα έλεγε καλά ο φίλος διάολος μου.


Θάνατε αθάνατε, λυτρωτή και αιμοβόρε, σιαμαίο αδέλφι της ζωής
Δουλευτή ακάματε, τρυγητή και ζωηφόρε, λάβαρο τελευταίας πνοής
Μαυροφόρε κουρελή, σκελετωμένε και αδηφάγε, στομάχι αβύσσου
Στερνός φίλος και τροφός της λήθης, υπογραφή της ύπαρξης μου.


Άντε, μετά από μια όμορφη ζωή και ένας ωραίος θάνατος.