Κάπου

Σε παράξενο όνειρο χάθηκα πάλι
Σε αγνώστους κόσμους ουτοπίας
Σε άγνωστη γεωμετρία
Δεν μοιάζει με κανένα απ’ τα γνωστά ταξίδια
χαμένος εκεί στο κάπου.

Ρευστός αιωρούμαι χωρίς συγκεκριμένο σώμα
Γύρο αλλόκοτοι Βράχοι, θύλακες μνήμης μοιάζουν
Κάτι περίεργα όντα χωρίς κεφάλι και με ένα χέρι στη μέση
κάτι κάνουν στους βράχους, παίρνουν, αφήνουν…
Γλιστρούν πάνω σε ένα ενεργειακό δίχτυ, δεν υπάρχει στέρεο χώμα
Με ένα ερωτηματικό από πάνω μου ίπταμαι προς μια κατεύθυνση
Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι είχα γνώση ότι πρόκειται για (όνειρο)
Το τοπίο δεν είναι σταθερό, αναδιπλώνεται, ρουφά τον εαυτό του και αναδομείται
Δεν ξέρω αν είναι πλανήτης τούτο δα, χωρίς ήλιους μόνο μια χρυσή λάμψη το κυκλώνει
Δεν αισθάνομαι η σκέπτομαι χρόνο, περισσότερο μια κατάσταση ειρηνικής αδιαφορίας
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει ήχος, τουλάχιστον για ανθρώπινα αυτιά
Μόνο κάτι ταλαντώσεις συγκεκριμένου τύπου που συντονίζονται με όλα όσα συμβαίνουν εδώ
Συνεχίζω να απομακρύνομαι…… Από τι όμως? Δεν υπάρχουν αποστάσεις
Μοιάζω να κινούμαι ακίνητος???
Αχα να κάτι που φαίνεται πραγματικά ακίνητο, με πλησιάζει, η εγώ αυτό? δεν έχει σημασία
Κάτι σαν χρυσή κλωστή, λαμπυρίζει, αναβοσβήνει, σαν αεροδιάδρομος…?!
Αλλάζω, μάλλον σχήμα σαν να συρρικνώνομαι, το ερωτηματικό από πάνω μου επιμένει
Πλησιάζω, η χρυσή κλωστή τώρα μεγάλωσε, πλατιά, φαρδιά, ψηλή?
Σαν έφτασα πιο κοντά είδα (με τι μάτια?)
Ένα πολυδιάστατο? γράφημα έλεγε, ΕΔΩ.
Μίκρυνα πιο πολύ, και πιο πολύ, ξαφνικά το ΕΔΩ με ρούφηξε βίαια….
Σαν να ήμουν σκόνη, μαλλιά κουβάρια με πέταξε κάπου……… αλλού???
Μου φάνηκε ότι πέρασα στην άλλη πλευρά, όπου κι αν ήταν αυτή
Σηκώθηκα….? Ωπα, πόδια!! Χέρια, σώμα, κεφάλι, όλα σωστά μετά από έναν πρόχειρο έλεγχο
Μπροστά μου ένας γκρίζος καμβάς χωρίς αντικείμενα, τίποτα!
Πίσω μου κάτι έντονο μου πιρούνιαζε τη πλάτη, Γύρισα, έκανα ένα βήμα πίσω, μαρμάρωσα!?
Μέσα στο πουθενά μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ χρυσή πύλη, και, μα τα χίλια στιχάκια, εκεί πάνω! Εκεί πάνω!
Στη κορυφή της πύλης, έγραφε το όνομα μου!!!!!!!!!!!!
Κάθισα και κοιτούσα για αιώνες!? Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.Τελικά, πήρα την απόφαση να πάω κοντά
Δειλά έκανα τα πρώτα βήματα, αλλά! μα τη πένα μου, όσο πλησίαζα αυτή απομακρυνόταν!!??
Ακούστηκε μια φωνή, αλλά μέσα μου. Έλεγε. Δεν μπαίνεις ποτέ με φόβο στο ναό σου…..
Αναθάρρησα, σήκωσα το κεφάλι, και με σιγουριά περπάτησα ίσια μπροστά
Είχα φτάσει, υψωνόταν μπροστά μου γιγάντια, κοίταξα ψηλά και το κεφάλι ακούμπησε τη πλάτη
Σήκωσα το χέρι, ακούμπησα ένα σκάλισμα ίδιο αποτύπωμα του χεριού μου
Ακούστηκε ένας ήχος υψηλής τονικότητας…
Και πάλι μια φωνή?!


Σήκω μανάρι μου θα αργήσεις στη δουλεία…
Άρωμα καφέ..

Άνοιξα τα μάτια λέγοντας, Το κέρατο μου γλυκιά μου ξέρεις τι έκανες???????