Οι άθλιοι

Η μουσική των χρωμάτων
σε ασπρόμαυρα δωμάτια
απαγχονίζεται
Από σφραγίδες φθαρμένες
και χέρια χωρίς ρόζους
βασανίζεται

Ο ήχος της καλημέρας
σε ξεκούρδιστα λαρύγγια
ξοδεύεται
σκουριασμένη και φάλτσα
σαν μανδύας βλαστήμιας
στειρώνεται

βρώμικες χειραψίες
με ψηφιακή καθαρότητα
αστράπτουν
λόγια χειρουργεία
χωρίς αναισθητικό
πετσοκόβουν

Οι δρόμοι φθαρμένοι
από δίκιο κι αγώνα
πεθαίνουν
μόνο λύκοι κι αγρίμια
τις νυχτιές έξω απ΄ τα σπίτια
χορεύουν

Αν και ξύπνιος κοιμάσαι
ανθρωπάκι φοβάσαι
να ζήσεις
τα παπούτσια στο χολ
όπλο το τηλεκοντρόλ
να ελπίζεις