Αγρύπνια
Οι τεχνητές αναπνοές δεν βοηθούν
το προσωρινό να ανανήψει
Ούτε και οι μεγάλες παρέες των λέξεων
που οικτίρουν την θνητότητά μας
Εντρυφούμε στο κόψιμο των λουλουδιών
στολίζοντας την ματαιότητα της ύλης
Ξεγελασμένοι πάντα…
Τραγικοί ποιητές της συνήθειας
Σεργιανάμε στα ασκούπιστα μονοπάτια
του νου
Παρελαύνουν οι λέξεις γυμνές στο δρόμο
Με προσοχή διαλέγουμε με ποιες θα συμμαχήσουμε
χαρίζοντας στις άλλες διαβατήρια εξορίας
Σαρκαστικοί σε ξένες ποιότητες αναπαράγουμε
το είδος μας για χάρη μιας τέχνης που δεν μας ανήκει
Η γλώσσα ακροβατεί μεταξύ ειρωνείας
και εξυπνάδας
Αυτά τα χέρια ικανά για χάδι κι αγκαλιά
εκπαιδεύτηκαν να μακελεύουν το φαινομενικά
αταίριαστο
Η γνώση συσσωρεύεται χωρίς διακριτικό δίκιου
η άδικου, στριμώχνετε σε ατομικότητες
φτιάχνοντας τα δικά της δικαστήρια
Μωροί σε παιχνίδια αθανασίας.
1 σχόλια:
Μια απειροελάχιστη "stigmi" προσπαθώντας μάταια να ποιήσει... χαιρετίζει εσένα και τον άπιαστο οίστρο γραφής σου!!!
Με όλο τον σεβασμό
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα