Πλάνη

Δεν ξενυχτώ για μένα

μα για τα μάτια που έκλεισαν για πάντα

να προλάβω του χρόνου τη σιωπή

στα λιωμένα τους βλέφαρα

Στις άδειες κόγχες της απουσίας τους

να κοιτάξω, να δω, πέρα και μέσα

απ΄την κουρτίνα του θανάτου

Να μάθω να είμαι αρκετός

να καίω μόνος την φλόγα μου

χωρίς το ψέμα μιας αληθινής σάρκας

Χωρίς τη δανεική ενέργεια των άλλων

πλασμάτων να ρουφώ λέγοντας

σ΄αγαπώ, σε χρειάζομαι, σ΄έχω ανάγκη

Κοίτα καημένε τυφλέ…κοίτα..

Ο Κόσμος δεν περιμένει, δεν κοντοστέκεται

μέχρι να μάθεις να βλέπεις

Δεν έχει πόρτα το κελί καημένε μου τυφλέ

μα δεν στο είπε κανένας και εσύ δεν μπήκες

στο κόπο να ψηλαφίσεις τους τοίχους

ούτε καν να βγάλεις την μάσκα του

ύπνου απ΄τα μάτια σου

Δεν ξενυχτώ για μένα

μα για το χέρι που θ΄απλωθεί απ΄το σκοτάδι

και θα γυρέψει το δικό μου

γιατί κι αυτό δικό μου είναι