Τ΄ ανέμου

Τ’ ανέμου δεν του φτάνει ένα λιμάνι
Έχει για τέρμα του ορίζοντα την άκρη
Όπου η ματιά μου τερματίζει μα δεν φτάνει
Εκεί που αρχίζει το κενό και η νύχτα φεύγει

Θέλω να πω αυτού του ανέμου μια ιστορία
Να τη κρατήσει σαν να ήταν προσευχή του
Για μιαν αγάπη που δεν γράψαν τα βιβλία
Ένα μικρούλι φυλακτό μες την πνοή του

Να την γυρίσει στους αιθέρες πέρα ως πέρα
Να την χαρίσει στη βροχή να την ποτίσει
Πάνω στο χώμα το νωπό να την δωρίσει
Να πιει η γης, ο κόσμος, και όλη η σφαίρα

Κι εγώ σαν λουλουδάκι διψασμένο
Θα πιω αγάπη μου το βρόχινο κορμί σου
Γιατί δεν είμαι πια σε ανθρώπου σώμα
Και εσύ είσαι πια η κόρη του ανέμου