Επτά

Ότι κι αν δείχνουν οι πυξίδες μην γελιέσαι
Ξέρει η ψυχή τους δρόμους ν’ αφουγκράζεται
Της μοίρας τα κιτάπια μην φοβάσαι
Στις πέντε τις αισθήσεις μην χαρίζεσαι

Σαν οι στιγμές στεγνώνουν στον πυρήνα σου
Και κάνουν κύκλο στα ρολόγια οι αναμνήσεις
Επτά ζωές και οχτώ θάνατοι στο σώμα σου
Θα περιμένουν την παγίδα τους να στήσεις

Μες τα κουρέλια μιας στημένης επανάστασης
Θα βαυκαλίζετε ο νους πως βρήκε άκρη
Σαν προσπεράσει το σημείο της παράκαμψης
Μαύρα μαντίλια θα στεγνώνουνε το δάκρυ

Ξέχνα τα πρέπει που θέλουν να θυμάσαι
Ξυπόλητος να αισθάνεσαι τον πόνο
Ζητιάνος να μην γίνεις και μοιράζεσαι
Στο μίσος στην απάτη και στον φθόνο

Στα χνάρια ενός θεού που δεν θυμάσαι
γλυκό παιδί μιας φλόγας ξεχασμένης
σ ’ενός σταυρού τα ξέφτια θα χαρίζεσαι
θύμα θυσίας στο βωμό της ειμαρμένης

Άκου τα λόγια που σου χάρισε ο θάνατος
Τους επωδούς που σου ψιθύρισε πριν φύγει
Τις πύλες τις επτά πια δεν σου κρύβει
Επτά κλειδιά σου λεν πως είσαι αθάνατος